Historia Fenicji

24.06.2020

Fenicja to starożytny region odpowiadający współczesnemu Libanowi, z przylegającymi terytoriami współczesnej Syrii i Izraela. Mieszkańcy byli znanymi kupcami i kolonizatorami Morza Śródziemnego. Głównymi miastami Fenicji (z wyłączeniem kolonii) były Sidon, Tyr i Berot (współczesny Bejrut). Wprowadzenie Historia Fenicji sięga I wieku p.n.e. Phoenicia była starożytną cywilizacją skupioną na północy starożytnego Kanaanu, której serce znajdowało się wzdłuż przybrzeżnych równin dzisiejszego Libanu. Cywilizacja fenicka była przedsiębiorczą kulturą handlu morskiego, która rozprzestrzeniła się w basenie Morza Śródziemnego w pierwszym tysiącleciu p.n.e. Mieszkańcy regionu najprawdopodobniej nazywali siebie kena'ani, zaś nazwa Fenicja stała się popularna z powodu Greków, którzy nazywali ziemię Phoiniki - Φοινίκη. Termin ten został zapożyczony od starożytnego Egiptu Fnkhw „Syryjczycy”. Ze względu na podobieństwo fonetyczne greckie słowo fenicki było synonimem koloru purpurowego lub szkarłatnego, φοῖνιξ (phoînix), dzięki ścisłemu powiązaniu ze słynnym barwnikiem fioletowym - Tyrian. Barwnik był używany w starożytnym handlu tekstyliami, a sami Fenicjanie określani byli jako „purpurowi ludzie”. Byli pierwszą cywilizacją, która stworzyła bireme. Kartagina, która rywalizowała z Rzymem, była pierwotnie kolonią fenicką, a sami Fenicjanie dominowali w handlu morskim przez co najmniej 3000 lat. Warto zauważyć, że słowo „Biblia” prawdopodobnie pochodzi z języka Fenicjan. Język fenicki Język fenicki zaliczany jest do języków kananejskich w rodzinie języków semickich. Oprócz wielu inskrypcji Fenicjanie napisali wiele książek, które nie przetrwały niestety do naszych czasów. Ewangeliczne przygotowanie Euzebiusza z Cezarei przytacza obszerne cytaty z Filona z Byblos i Sanchuniathon. Święty Augustyn znał język punicki i czasami używał go do wyjaśnienia pokrewnych słów znalezionych w języku hebrajskim. Mówi się, że imię jego matki, św. Moniki, ma również pochodzenie punickie. Wiele miast w Europie, Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie zostało założonych przez Fenicjan. Imperium kulturowe i gospodarcze Fernand Braudel zauważył w „Perspektywie świata”, że Fenicja była wczesnym przykładem „światowej gospodarki”. Kulminacją fenickiej kultury jest okres od 1200 do 800 pne. Wiele najważniejszych osad fenickich zostało założonych na długo przed powstaniem miast w Europie - Byblos, Tyr, Sidon, Simyra, Aradus i Berytus (Bejrut) - wszystkie pojawiają się już na tablicach Amarna. Ta liga niezależnych portów wzdłuż wybrzeży Morza Śródziemnego, idealnie nadawała się do handlu między obszarem Lewantu, bogatym w zasoby naturalne, a resztą starożytnego świata. Władza w państwie wywodziła się z trzech filarów: króla, świątyni i jej kapłanów oraz rady starszych. Byblos wkrótce stało się dominującym centrum, skąd rozpoczynały się szlaki Morza Śródziemnego i Morza Erytrejskiego (Czerwonego), i tu właśnie znaleziono pierwszy napis alfabetu fenickiego na sarkofagu Ahiram (ok. 1200 r.p.n.e.). Fenicjanie zdominowali handel morski w regionie dzięki nim hebrajskie słowo kena'ani („ Kanaanit ”) nabrało wtórnego znaczenia „kupiec”. Oprócz słynnego barwnika przedmiotem handlu były tkaniny oraz szkło. Fenicjanie pierwsi odkryli technikę wytwarzania przezroczystego szkła. Fenicjanie wysyłali także wysokie cedry libańskie do Egiptu. W zamian pozyskiwali cynę i srebro z Hiszpanii, a być może nawet z Kornwalii w Wielkiej Brytanii, która wraz z miedzią (z Cypru) była używana do wyrobu brązu. Szlaki handlowe z Azji zbiegły się również na wybrzeżu fenickim, umożliwiając Fenicjanom zarządzanie handlem między Mezopotamią z jednej strony a Egiptem i Arabią z drugiej. Kolonie i osady Fenicjanie założyli placówki handlowe w całym regionie Morza Śródziemnego, z których najważniejszymi strategicznie były Kartagina w Afryce Północnej i te zlokalizowane bezpośrednio przez wąskie cieśniny na Sycylii - starannie wybrane z myślą o zmonopolizowaniu handlu śródziemnomorskiego. Inne kolonie założono na Cyprze, Korsyce, Sardynii, Półwyspie Iberyjskim. Fenicjanie założyli także niezliczone małe placówki, oddalone od siebie o jeden dzień żeglugi wzdłuż wybrzeża Afryki Północnej w drodze do Hiszpanii. Sama nazwa Hiszpania pochodzi od fenickiego słowa I-Shaphan, co oznacza, dzięki wczesnej podwójnej błędnej identyfikacji, „wyspę gór”.